ภาคกลาง ส่วนมากมีการแสดงเป็นเพลงพื้นเมือง รำวง และละคร เช่น เพลงทรงเครื่อง ลำตัด เพลงฉ่อย รำวง ลิเก ละครชาตรี รำหย่อย เต้นกำรำเคียว หนังสดหรือโขนสด
            ละครชาตรี มีตัวหลักอยู่ 3 ตัว คือ ตัวพระ ตัวนาง และตัวตลก เป็นชายล้วน การดำเนินเรื่องจะมีผู้บอกบท ผู้รำหรือผู้เล่นจะร้องตามมีลูกคู่ร้องรับวรรคท้ายๆ ซ้ำกัน 3 ครั้ง เรื่องที่นำมาแสดงคือเรื่องในวรรณคดี

            ภาคใต้ ศิลปะการแสดงทางใต้จะแบ่งตามกลุ่มตามเจ้าวัฒนธรรม คือ กลุ่มไทยพุทธเช่น โนรา หนังตะลุง และกลุ่มไทยยุคมุสลิม เช่น ซัมเปง รองเง็ง
            หนังตะลุง เป็นมหรสพเล่นเงา ผู้เชิดหนังตะลุง จะร้องและเจรจาอยู่หลังจอโดยใช้แสงไฟส่องให้เงาไปปรากฏบนจอผ้าตามการเชิดของนายหนัง
           เรื่องที่นิยมแสดงคือ รามเกียรติ์

            ภาคอีสาน การแสดงส่วนมากจะเน้นเพื่อความสนุกสนานรื่นเริง เช่น เซิ้งรำโปงลาง หมอลำ ระบำพนมรุ้ง เรือมเพลงโคราช ระบำกะลา
            เซิ้ง แต่เดิมเซิ้งหมายถึงคำร้องที่มีผู้ร้องนำแล้วลูกคู่จะรับกันเป็นจังหวะ มีการฟ้อนรำตามคำเซิ้ง ต่อมาหมายถึงการรำท่าต่างๆ ด้วยจังหวะที่สนุกสนาน

            ภาคเหนือ เป็นการฟ้อนหรือร่ายรำ ที่แสดงถึงความอ่อนช้อย เช่น ฟ้อนเทียน ฟ้อนเล็บ ฟ้อนเจิง ฟ้อนเงี้ยว ฟ้อนดาบ ละครซอ ตบมะผาบ
            ฟ้อนเทียน เป็นการแสดงเพื่อสักการะบูชา สิ่งศักดิ์สิทธิ์ และพิธีสำคัญๆ ในคุ้มเจ้าหลวง ลักษณะการรำ มือถือเทียนจุดไฟก้าวเท้าเรียงตามกันช้าๆ เพื่อไม่ให้เทียนดับใช้ฟ้อนเวลากลางคืน

ที่มา : MK Robinson Sriracha
จัดทำโดย : กัญญาภัค แม๊คมานัส